'நம்பினால் நம்புங்கள்' - அனுபவங்கள் - 02

தாவீது கூறவிருக்கும் விஷயங்களை கேட்கும் ஆவலுடன், ப்ரொடக்ஷன் வண்டியில் படப்பிடிப்பு சாதனங்களுடன் சென்னையை அடுத்துள்ள பட்டாபிராமில், மாடர்ன் சிட்டி என்ற ஏரியாவில் தாவீதின் வீட்டிற்கு சென்றடைந்தோம்.

தாவீதுவின் குடும்பத்தினர் எங்களை அன்புடன் வரவேற்றனர். தாவீத், மிக இயல்பாகத்தான் இருந்தான். பேட்டியைத் தொடங்கினோம். அதில் நாங்கள் பேசிக் கொண்ட சில முக்கியமான விஷயங்களை மட்டும் ஒரு லைவ் ஃபீலுக்காக வசன நடையில் எழுதியிருக்கிறேன்.

'சொல்லுங்க தாவீது, உங்களுக்கு என்ன நடந்தது..?'

'நான் 2005ஆம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாசம் 2ஆம் தேதி காலையில, கும்மிடிப்பூண்டியில என் ஃப்ரெண்டை பாக்குறதுக்காக கிளம்பினேன். கவரப்பேட்டை ஏரியாவை க்ராஸ் பண்ணிட்டிருக்கும்போது, ஒரு லாரி என் பைக்மேல வந்து மோதி, என் மண்டையில் பயங்கர அடிப்பட்டு நான் அப்படியே மயக்கமாயிட்டேன்..! கண்முழிச்சி பாக்கும்போது, நான் ஒரு இருட்டான இடத்துல இருக்கிற மாதிரியிருந்தது. எந்த சத்தமுமில்லாத ஒரு அமைதி பிரதேசம் அது..!'

'எவ்வளவு நேரம் அந்த இடத்துல நீங்க இருந்தீங்க..?'

'சரியா சொல்லத் தெரியில..! ஆனா ரொம்ப நேரம் அங்கேயே இருந்த மாதிரி அலுப்பா இருந்திச்சி..!'

'சரி..?'

'அப்புறம் தூரத்துல ஒரு வெளிச்சம் தெரிஞ்சுது..! அந்த வெளிச்சம் கண்ணைக் கூசாம நல்ல தெளிவா தெரிஞ்சுது..'

'ஓ..'

'அப்புறம் அந்த வெளிச்சத்துலருந்து ஏதோ விஷயம் எனக்குள்ள சொன்ன மாதிரி இருந்தது..'

'என்ன சொன்ன மாதிரி இருந்தது..?'

'நீ பூமிக்க வந்த வேலை இன்னும் நிறைய பாக்கியிருக்கு, அதுக்குள்ள இங்க வந்தா எப்படி.. திரும்பி போயிடுன்னு அந்த வெளிச்சம் எங்கிட்ட சொன்ன மாதிரி இருந்திச்சு..'

'என்ன மொழியில சொல்லிச்சு..?'

'மொழியெல்லாம் ஞாபகமில்ல, ஆனா விஷயம் மட்டும் எனக்கு தெளிவா புரிஞ்சுது..'

'அப்புறம் என்ன ஆச்சு..?'

'அப்புறம், அந்த வெளிச்சம் மறைஞ்சி போயி, மறுபடியும் நான் ரொம்ப நேரம் இருட்டிலியே இருந்தேன். அப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா எனக்கு வலி தெரிய ஆரம்பிச்சுது..! அந்த வலி வரவர அதிகமாகிக்கிட்டே போச்சு.. கொஞ்சம் கொஞ்சமா குரலகளும் கேட்க ஆரம்பிச்சுது..!'

'என்ன மாதிரி குரல்கள்..?'

'இந்த வாட்டி மனுஷங்க பேசுற குரல்கள்தான்..'

'என்ன பேசிக்கிட்டாங்க..'

'அழுதாங்க.. அதுல அம்மாவோட குரலும் கேட்டுச்சு.. அப்புறம் என் ஃப்ரெண்ட்சுங்க பேசுற குரல்... என்ன பேசினாங்கன்னு ஞாபகம் இல்லை..'

இப்படி தாவீது மேற்சொன்ன விஷயங்களை பேசிமுடிக்கும்போது அவன் முகபாவனை ஒரு குழந்தையைப் போல் இருந்தது. கண்ணோரம் அவனுக்கும் தெரியாமல் மெல்லிதாய் கசிந்துக் கொண்டிருந்த கண்ணீரும், அந்த குழந்தைத்தனமான முகபாவனையும் அவன் பொய் சொல்ல வாய்ப்பில்லை என்று எங்களுக்கு உணர்த்திக்கொண்டிருந்தது.

அடுத்ததாக தாவீதின் அம்மாவை பேட்டி கண்டோம்.

தன் மகனுக்கு ஆக்ஸிடெண்ட் ஆவதற்கு ரெண்டு நாளைக்கு முன்பு, அவன் தாயாருக்கு ஒரு விநோத கனவு வந்திருக்கிறது. அதில், யாரோ அவர் வீட்டு கதவைத் தட்ட, அதை சென்று திறந்து பார்த்தார்களாம், அங்கே ஒரு சவப்பெட்டி இருந்திருக்கிறது. அதை உற்றுப் பார்க்க, அதில் அவர் மகனின் பெயர் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததாம். கனவு கலைந்து பதறி எழுந்திருக்கிறார். 

இந்த கனவைக் கண்டபிறகு இருப்புக் கொள்ளாத தாவீதின் தாயார், அடிக்கடி மகனுக்காக பிரார்தித்திருக்கிறார். அப்படியும் வருத்தம் குறைந்தபாடில்லை. சரியாக கனவு கண்ட இரண்டாம் நாள் மகனுக்கு ஆக்ஸிடெண்ட் என்று தெரியவந்ததும், அனைவரும் பதறிப்போக, இவர் பிரமை பிடித்தது போல் இருந்திருக்கிறார். ஆட்டோவில் ஒவ்வொரு ஜி.எச். ஆஸ்பத்திரிக்கும் தாவீதுவின் தாயும், தந்தையும் அலைந்து திரிந்து, மாலை 6 மணிக்குமேல்தான் கொளத்தூர் ஆஸ்பத்திரியில் பிரேத குவியலில், ப்ளூ கலர் ப்ளாஸ்டிக் கவர் போர்த்தியபடி மகனின் பிரேதத்தை பார்த்திருக்கிறார்கள்.

விபத்தை நேரில் பார்வையிட்ட ஒரு ஆட்டோக்காரர், தரையில் சிதறிக்கிடந்த தாவீதுவின் மூளையை அவன் மண்டைக்குள் அள்ளிப்போட்டு, ஆட்டோ துடைக்கும் ஒரு துணியால் தலையை மூடி வைத்திருந்து போலீசுக்கு தகவல் கொடுத்திருக்கிறார்.

போஸ்ட் மார்ட்டம் முடித்துவிட்டு பாடியை கொடுக்க எப்படியும் அடுத்த நாள் காலைவேளை ஆகிவிடும் என்று ஆஸ்பத்திரியில் முரண்டு பிடித்திருக்கின்றனர்.

பிறகு, நண்பர்களும், உறவினர்களும், கதறி அழுதுக்கொண்டிருக்க, தாவீதுவின் தாயார் மட்டும் பிரமை பிடித்தவர் போல் ஒரே இடத்தை வெறித்துப் பார்த்தபடி ஏதோ முணக ஆரம்பித்திருக்கிறார்.

அனைவரும் அவரை கவனிக்க, அவர் முணகியது இதுதான்...

'என் புள்ள சாகலை, அவன் எழுந்து வருவான், எங்கூட வீட்டுக்கு வருவான்... என் வீட்டுக்கு நான் அவனை கூட்டிக்கிட்டு போவேன்..' என்று புலம்ப ஆரம்பித்திருக்கிறார்.

சரிதான் புள்ளைய இழந்த சோகத்துல இந்தம்மாவுக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிடுச்சு..! என்று சுற்றியிருந்த மக்கள் அனுதாபப்பட்டிருக்கின்றனர். ஆனால் அந்த தாயின் முணகல் மட்டும் நிற்கவேயில்லை..!

மறுநாள், காலை ஒரு நண்பர் மூலம் கிடைத்த ஒரு அரசியல் பிரமுகரின் சிபாரிசுக் கடிதத்தின் பலனால், ஒரு டாக்டர் நல்லமுறையில்(!?) சீக்கிரம் பிரேத பரிசோதனை செய்து பிரேதத்தை சீக்கிரம் ஒப்படைப்பதாக கூறி மார்ச்சுவரி அறைக்குள் நுழைந்திருக்கிறார். பிரேதப் பரிசோதனை செய்ய தேவையான ஆயத்தங்களோடு பிணத்தை வெட்ட முயலும்போது, அந்த பிணத்தின் கால்விரல் அசைந்திருக்கிறது. இதை நம்பமுடியாமல், டாக்டர் பதறிப்போய் இரண்டு விநாடிகள் அந்த பிணத்தையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்க, மீண்டும் அந்த விரல் அசைந்திருக்கிறது...!

(தொடரும்...)